قانون تو تنهای

ی من است و تنهایی من قانون عشق و

عشق ارمغان دلدادگیست و این سرنوشت سادگیست

چه قانون عجیبی چه ارمغان نجیبی

و چه سرنوشت تلخ و غریبی

که هر بار ستاره های زندگی ات را با دستهای

خود راهی آسمان پر ستاره امید کنی

وخود در تنهایی وسکوت با چشمهایی خیس از غرور

پیوند ستاره ها را به نظاره بنشینی و

خموش و بی صدا به شادی ستاره های از تو گشته جدا دل خوش کنی

وباز هم تو بمانی وتنهایی و دوری

و باز هم تو بمانی و  یک عمر صبوری .......! 

شقایق گفت با خنده نه تبدارم، نه بیمارم
گر سرخم، چنان آتش حدیث دیگری دارم
گلی بودم به صحرایی نه با این رنگ و زیبایی
نبودم آن زمان هرگز نشان عشق و شیدایی

یکی از روزهایی که زمین تبدار و سوزان بود
و صحرا در عطش می سوخت تمام غنچه ها تشنه
و من بی تاب و خشکیده تنم در آتشی می سوخت
ز ره آمد یکی خسته به پایش خار بنشسته

و عشق از چهره اش پیدای پیدا بود
ز آنچه زیر لب می گفت شنیدم، سخت شیدا بود
نمی دانم چه بیماری به جان دلبرش
افتاده بود اما طبیبان گفته بودندش

اگر یک شاخه گل آرد از آن نوعی که من بودم
بگیرند ریشه اش را و بسوزانند
شود مرهم برای دلبرش آندم شفا یابد
چنانچه با خودش می گفت بسی کوه و بیابان را

بسی صحرای سوزان را به دنبال گلش بوده
و یک دم هم نیاسوده
که افتاد چشم او ناگه به روی من
بدون لحظه ای تردید شتابان شد به سوی من

به آسانی مرا با ریشه از خاکم جداکرد و
به ره افتاد و او می رفت و من در دست او بودم
و او هر لحظه سر را رو به بالاها
تشکر می کرد پس از چندی

هوا چون کوره آتش زمین می سوخت
و دیگر داشت در دستش تمام ریشه ام می سوخت
به لب هایی که تاول داشت گفت: اما چه باید کرد؟

در این صحرا که آبی نیست
به جانم هیچ تابی نیست
اگر گل ریشه اش سوزد که وای بر من
برای دلبرم هرگز دوایی نیست

و از این گل که جایی نیست
خودش هم تشنه بود اما
نمی فهمید حالش را چنان می رفت و
من در دست او بودم و حالا من تمام هست او بودم

دلم می سوخت اما راه پایان کو ؟
نه حتی آب، نسیمی در بیابان کو ؟
و دیگر داشت در دستش تمام جان من می سوخت
که ناگه روی زانوهای خود خم شد دگر از صبر او کم شد
دلش لبریز ماتم شد کمی اندیشه کرد، آنگه

مرا در گوشه ای از آن بیابان کاشت
نشست و سینه را با سنگ خارایی
ز هم بشکافت! ز هم بشکافت!
اما ! آه صدای قلب او گویی جهان را زیرو رو می کرد
زمین و آسمان را پشت و رو می کرد
و هر چیزی که هرجا بود با غم رو به رو می کرد

نمی دانم چه می گویم ؟ به جای آب، خونش را
به من می داد و بر لب های او فریاد
بمان ای گل که تو تاج سرم هستی
دوای دلبرم هستی بمان ای گل
و من ماندم نشان عشق و شیدایی
و با این رنگ و زیبایی
و نام من شقایق شد
گل همیشه عاشق شد

بعضیافکرمیکننداگه شکست بخورندیعنی ب اخرخط رسیدن....وبایدبرن بمیرن.........باکسی حرف نمی زنند یه گوشه کزمیکنندوفقط ب شکست فکرمیکنند......اونامیگن شکست ب این معنی ک دیگه ب هدفمون نمیرسیم..........ساده لوح بودیم یادیگه باید تسلیم بشیم ............شکست ب این معنی نیستچون بایدازیه راه دیگه ب هدفم برسمساده لوحی نیست چون ب اندازه کافی جرات وجسارت داشته امتسلیم نمیشم چون چون واسه جبران این شکست میخوام بیشترتلاش کنم...................بعضی هاهم فکرمیکنند دقیقه۹۰یعنی تلاش دراخرین لحظه ولی ب نظرمن این جوری نیست دقیقه۹۰یعنی تلاش تااخرین لحظه تلاش همراه باصبرباعث میشه همه پیروزباشیم وازشکست های گذشتمون درس بگیریم پس چی شد؟؟؟؟شکست های گذشته یعنی کلید رسیدن ب پیروزی

وقتی کسی رو دوست داری از اسارت خودت تو قلب اون لذت می بری.


وقتی کسی رو دوست داری حاضر نیستی حتی برای یک لحظه به کس دیگه ای فکر کنی.


وقتی کسی رو دوست داری حاضری به خاطر اون غرورت رو زیر پات بذاری.


وقتی کسی رو دوست داری دنبال بهانه هستی تا براش کاری بکنی.


وقتی کسی رو دوست داری قلبت از عشق اون اشباع نمیشه.


وقتی کسی رو دوست داری حتی صدای قدم های اون رو می شناسی.


وقتی کسی رو دوست داری اون خورشید هست و تو گیاه که به درخشش اون نیاز داری.


وقتی کسی رو دوست داری آرزو می کنی هر روز و هر لحظه کلمه ی دوستت دارم رو از زبونش بشنوی.


وقتی کسی رو دوست داری همه جا حضورش رو در کنار خودت حس می کنی


وقتی کسی رو دوست داری ...


راستی که دوست داشتن چه قدر زیباست بهم سر بزن

سلام دوست عزیز.خوشحالم که به وبلاگم اومدی.لطفا نظر در آخر  یادتون نره*ممنون